Özgürlük… Ne çok sevilen, ne çok peşinden koşulan, asırlardır dillerden düşmeyen bir kelime.… Her kelime gibi, özgürlüğün de kullanan zihne göre hem anlamı ve kapsamı, hem de onu nerden elde edilebileceğine dair inanç farklıdır. ‘’Özgürlük ancak şöyle olur’’, ‘’Şu şu olursa özgür olurum’’, ‘’Ancak böyle özgür olurum’’ gibi saptamalarla hep başka hedefler belirlenir. Her zihin, kendi ajandasına göre işaret eder o uzaktaki hedefi. Her birey başka düşünceler ve inançlar etkisinde arar veya yaşamaya çalışır özgürlüğü. Ama hiç bir zaman tam olmaz. Bir konuda özgürleşşe, diğer konudan yakalanır, hep bir tarafı özgürlükten eksik kalır…

‘Özgür müsün?’ diye sorulan herkesin bir boynu bükük kalacağı alan mutlaka vardır. Zira esas sorun, tümüyle gerçek bir özgürlükten bahsedebilmek için gereken tek şartın asla sağlanamayacağı bir ortamın içinde, zaten hapis yaşamasıdır insanın. Dört duvar ile sınırlandığının farkında olmadığı bir alanda o, bu, şu şekilde özgürlüğü deneyimlemek için çabalar ancak göremese de, o duvarlar onu hep geri iter. Zihnimizin bize ördüğü dünyanın içinde ona rağmen özgür olmamız imkansızdır. Öncelikle zihnimizin oluşturduğu bu sahte, sınırlı alandan dışarı çıkabilmemiz, gerçekten yaşamın ne olduğunu kavrayabilmemiz gerekir. Çünkü gerçek özgürlük tüm yüce kavramlar gibi ancak gerçekte yaşanabilecek bir deneyimdir.

Özgürlük, gerçekte an sana neyi getiriyorsa onu yasayabilecek esnekliktir. Öyle bir esnekliktir ki, hiçbir direnç yoktur, yorum yoktur,  ‘olan ve ben’ diye bir ayırım yoktur, sadece kendimin de bir parçası olduğunu bildiğim o yaşam anında, olan ile deneyimledigim birliğim vardir. Tüm varoluşla birlikte o anın içinden geçişim ve deneyimleyişim vardır.

İnsan kendini zihni ile özdeş zannettiği müddetçe, her bir yaşam anı, zihninin o an ile ilgili yorumları ile oluşan hikayesini dinlediği, ne anlatılıyorsa bu hikayede onu yaşadığını zannettiği ve ona göre tepki gösterdiği bir halüsinasyon olur sadece. Bu durumda ben anı, anları, yaşamı yaşamam. Ben hep yaşam üzerinden bana anlatılan bir masalı dinlerim. Bu masalı gerçek, onu yaşam zannederim. Oysa yaşam akıp gitmektedir. Ben onunla birleşemeden, içimde hep bu rahatsız eden ayrılık hissinin nerden geldiğini bilemeyerek, yine onu sakinleştirmek için zihnimin bana sunduğu çareleri bir bir deneyerek ama hep eksik, hep ayrı hissederek masal günlerimi geçiririm.

Sahi neden bu ayrı olma hissi? Hiç düşündünüz mü? Neden hep bir dışarda hissedişimiz? Neden ne yaparsak yapalım içimizde kendimizi hep bir şeylere tutsak, hep bir şeylerden kopuk hissedişimiz ve özgürleşemeyişimiz?

Bizler yaşamın kendisinden ayrıyız. Yaşamıyoruz. Yaşam, her bir nefes alış ve veriş arasında, şimdi olan, o an. Ben o anda isem yaşıyorum. O anın masalını dinliyorsam, yaşamdan koptuğum bir yerde, boşlukta sürüklenmekteyim. Var olduğumu sanıyorum ama hep bir geçmiş yorumuna tepki veren bir makine oluyorum. Ne kim olduğumu, ne nerde olduğumu ne de nefesimin ne halde olduğunu biliyorum. Hepsini en son yaşamış olduğum an ne zamansa orda bırakmış, boşlukta bir masalın uykusunda debeleniyorum.

Zihin yaptığı sahte masal kahramanını canlı tutmak zorundadır ve hep anlatır, anlatır, anlatır. Uyanmazsa insan, yaşamı boyunca o sahte kahraman olduğuna inanır. Öylesine kayıt altına alınmış, öylesine bir kaç sahte özellik etrafında döner ki, hep aynı yerde dönüp duran yaşamında nefesi de her geçen yıl ile daha söner. Canlanmak, yaşamda yer alabilmek, özgürleşebilmek öncelikle bir nefesim olduğunu hatırlayıp ona dönebilmekle olur. Nefesime döndürdüğüm an farkındalığımı ana girerim. Ben her an yeniden yaşamaya başlayabilirim. Yaşama beni bağlayan yüzdeyüz güvenilir kanalımdır nefesim. İşte yaşama girdiğim her anda tüm dirençleri yükselir zihnimin. Beni koparıp almak ister çünkü onunla ancak masalda yürüyebilirim. Farkında bile olmadan onu dinleyerek  yine masal dünyasına dönerim. Tüm bu dirençlere, gösterilmeye çalışılan felaket senaryolarına, tehditlere, tehlikelere rağmen bırakabildiğinde kendini öylece, tutunabildiğinde nefesine ve onunla her bir anı, tam da nasılsa öyle kabul ederek, içinden geçebildiğinde, alacağını alıp gitmesi gerekeni bırakabildiğinde, gerçekten yaşamaya başlarsın. Yaşamına sahip çıkmaya devam ettikçe böyle, zihin de çok önceleri kaybettiği esas işlevine döner sessizce. Gerçekte her bir anin icinden gecerken sen, akıl olur sana sadece.

Anda, yani yaşamda, sadece o an olan ve o anın bir parçası olan gerçeğinin, o anda yarattığı deneyim vardir. Zaman, masalcının masalında olan bir kavramdır. Geçmiş ya da gelecek olmadığından masaldaki pişmanlıklar ya da planlarla, endişelerle, çabalarla oldurabileceğine , yaratabileceğine inandığın sonuçlar palavradır. İnsan yaratamaz. İnsan, herşey gibi her bir olan an ile yaşamla birdir. Yaratabileceği tek sey, bu mozaiğe katkısı, o an yaptığı oluş seçimi ile yaşadığı deneyimidir. Anda Olur ve deneyimler insan ve bir sonraki an ve bir sonraki an… Sürekli OLur ve o anda olduğunu deneyimler. Bir andan diğerine geçer. Ve gerçekten özgür ise insan gerçekten ayrı değildir. Direnmez o ana, her anı olduğu gibi alan olur, kabul olur. Bu kendiliğinden olur zira ayrı değildir ki beğenmesin, ayrı değildir ki başka bir şey gibi görüp kabul etmesin.

Gerçekte yaşam anda ne gelirse, her bir nefesinle içinden geçebilmektir. O ana, yaşama kendi deneyimini sunabilmektir. Bundan gayrisi yasam degildir, hikayedir. Bir masalci teyzeyi/ ya da amcayi sürekli dinlemekten ibarettir.  Özgürlük de, hikayelerde kalırsan pesinden nafile kosulacak bir başka hikayedir. Özgürlüğe kavuşmak sadece gercekten yasayabilenlerin deneyimleyeceği bir gerçek olduğundan, onu gerçekten yaşamak için an içinde, o an ile bir, gerçekten varolmaya çalışmak gerekir.